Laatste bericht

Lezers,

Dan zal dit denk ik toch echt het laatste bericht zijn op onze weblog. Onze periode is voorbij, het afscheid is genomen en we proberen ons normale leven in Nederland weer op te pakken, met in ons achterhoofd de opgedane ervaringen. We hebben een super fijne, mooie en leerzame tijd gehad in Hongarije. We zijn blij dat wij op deze manier iets hebben kunnen betekenen voor de gehandicapten daar. Het was fijn een mooi om ze op deze manier liefde en aandacht te geven die zij ook zo nodig hebben. We hebben veel geleerd, veel gezien en veel meegemaakt; ervaringen om nooit te vergeten.

Wat nog niet vermeld was, is het derde doel voor het sponsorgeld. De eerste twee doelen waren nieuw software voor het medicijngebruik en nieuw interieur in één van de mannenhuizen. Het laatste deel van het geld is gegaan naar een dorpbewoonster. Deze vrouw is zwakbegaafd, getrouwd en heeft één kind. Ze tobt met haar gezondheid en ze kunnen maar nauwelijks rondkomen in de dagelijkse levensbehoefte. Voor extra dingen, zoals kleren, medicijnen, huur van het huis en school hebben zij nauwelijks geld. Met behulp van dit sponsorgeld heeft zij de mogelijkheid om de huur van het huis voor enkele maanden te betalen en daarnaast nog wat extra dingen te kunnen kopen. Wij zijn blij dat wij haar op deze manier een klein beetje hebben kunnen helpen.

Onze ‘vakantieweek' was erg geslaagd. We hebben Wenen en Praag een bezoek gebracht. Het zijn mooie steden (degenen die er geweest zijn kunnen erover meepraten;-) ), en we hebben veel gezien. Nog lang niet alles, want daar hadden wij niet genoeg tijd voor! Helaas valt het in het buitenland niet altijd mee om de weg te vragen, dat hebben wij wel ervaren in Praag. Wij waren op zoek naar het door ons gereserveerde hotel. We hadden de auto ergens in een parkeergarage geparkeerd en zouden dan nog een klein stukje moeten lopen naar het hotel. Vol goede moed gingen wij dus op weg naar het hotel, al sjouwend met onze volle weekendtassen en laptops! Wij hadden geen idee welke kant wij op moesten lopen, dus bedachten wij dit even te gaan vragen. De derde persoon die wij vroegen wist het wel, maar, zo vertelde zij, 'dat is nog best ver hoor, je kunt beter de metro pakken'. Na de uitleg welke halte we uit moesten stappen gingen wij op pad. Eenmaal uitgestapt bij de juiste halte, liepen wij de schijnbaar juiste straat in. We hadden eigenlijk geen puf meer want we hadden al een behoorlijk eind met onze tassen gesjouwd!! Driftig gingen wij op zoek naar het betreffende nummer, maar nergens een hotel te vinden. Het nummer waar we wezen moesten was een chinees restaurant! Het lijkt mij dat ze daar toch geen kamer verhuren!!! En nu...???

We besloten maar even op de stoep te gaan zitten om uit te rusten en op de laptop te kijken welke straat we nu eigenlijk moesten hebben. We werden natuurlijk flink bekeken door iedereen die langsliepen... maar ach; ze konden ons toch niet! Maar... wat bleek??? We waren in de Sokolovska en we moesten naar de Sokolska. Dat lijkt natuurlijk ontzettend veel op elkaar!! Konden wij toch ook niet weten!!??:P. Dus wij weer opgestapt en het opnieuw aan iemand gevraagd en ja hoor, zei wees ons de juiste weg. Na ongeveer 2 uur sjouwen kwamen we dan eindelijk aan in ons hotelletje, en jullie snappen; we hebben eerst even onze moeie voetjes omhoog gelegd;-). Ach; zo maak je nog is wat mee!!!

Verder hebben we een erg toffe week gehad; het was een leuke afsluiting van het halve jaar ploeteren!!

Nogmaals iedereen hartelijk bedankt voor het meeleven... We kunnen het wel blijven zeggen, zo fijn was het!! Het is echt leuk om een kaartje te krijgen als je daar zo ver weg zit zonder familie en vrienden... Dus eeh, als er nog eens iemand uit de omgeving op reis gaat; stuur dan gerust ook een kaartje;-)

Groetjes van Wilma en Karin

Ps. Op de site zullen wij nog wat fotootjes plaatsen. Voor degenen die meer willen zien of horen, neem dan contact op met één van ons beidenJ;-)!!

Tijd voor ontspanning

Beste lezers,

Zo, na onze werkperiode hier nog even een bericht. Achteraf gezien is de tijd omgevlogen en het afscheid nemen is nu realiteit! We hebben na onze korte periode thuis, nog een fijne en mooie tijd gehad hier. De bewoners waren weer erg blij met ons; en is het dus erg jammer dat we weer weggaan! De laatste week was een week van afscheid nemen; helemaal niet leuk natuurlijk! Voor elke groep hebben we een poster gemaakt met daarop de foto's van de bewoners van die groep. Hier waren ze erg blij mee, en ze reageerden enthousiast! Daarnaast hebben we voor elke groep nog een cadeautje gekocht (denk aan cd, knuffels enz.), wat uiteraard ook goed in de smaak viel. En natuurlijk nog wat lekkers voor de bewoners... mmmm!

De laatste ´werkdag´ werden wij nog uitbundig bedankt! Geheel onverwachts voor ons, maar wel erg leuk. ´s ochtends was er disco in de hal, waar wij eigenlijk nooit heengaan. Dit keer gingen wij er even naartoe om een activiteitenbegeleidster gedag te zeggen en te bedanken. Gelijk werden we aan ons jasje getrokken dat we maar even moesten blijven en wachten tot desbetreffende persoon weer terug was. Gelijk hadden we natuurlijk een naar voorgevoel dat we flink in de kijkers gezet zouden worden. Het wachten duurde erg lang;-), maar na een kwartier werd de harde muziek stop gezet en begonnen er twee gitaar te spelen. Met heel de groep werden er wat liederen gezongen; en wij waren nog steeds aan het wachten:P. Uiteindelijk kwamen de activiteitenbegeleiders naar ons toe en begonnen een speech waarin ze ons bedankten voor het werk en wilden ze ons nog wat liederen toezingen; erg mooi! Na het zingen kwam er nog een speech door een bewoner en kregen we beiden een superleuk fotoboek met foto's van enkele bewoners en gebeurtenissen! Echt heel erg leuk. En toen was het tijd om te zoenen!! In Hongarije is het de gewoonte om twee zoenen te geven, maar één ab'er drong iedereen erop aan om er drie te geven, aangezien dat in Nederland de gewoonte is. Dus zodoende, konden wij gewoon onze gewoonte aanhouden, en iedereen drie zoenen gevenJ.

Het ‘probleem' met de snoezelkamer was trouwens opgelost, dus de laatste weken konden wij nog fijn snoezelen. De sleutel kregen wij vrijwel altijd vlekkeloos mee. Helaas is het werkelijkheid geworden dat wij waar geen problemen zijn zelf problemen maken. Wij hebben namelijk een schitterende lichtbuis omgegooidL. Er zat flink wat water in, dus de hele vloer was een zwembad... Daar stonden we met ons goeie gedrag! Natuurlijk: degene die over de snoezelkamer gaat schrok er wel van; heel begrijpelijk! Maar stelde ons gerust door te zeggen dat als wij het niet gedaan hadden iemand anders het wel gedaan had. Ja; dat zal dan wel zo zijn!

17 februari hebben wij de ´trip´ naar Boedapest gehad. Er gingen nog zes andere personeelsleden van de instelling mee. Het was een leuke dag geweest, hoewel we op het moment zelf niet altijd konden genieten; we verstonden de taal niet en begrepen dus ook hun grapjes niet. We werden met het ‘busje van de instelling' vervoerd en kwamen allereerst aan bij het Parlement. Aangezien we een beetje vroeg waren kregen we eerst nog een soort rondleiding in de omgeving van het Parlement. Één collega vertaalde bijna alles wat gezegd werd voor ons in het Engels, erg lief uiteraard! Ook tijdens de rondleiding in het Parlement werd voor ons alles door hem vertaald. Het Parlement was erg mooi vanbinnen; degenen die er geweest zijn kunnen er vast over meepraten:P. Na het bezoek aan het Parlement gingen we richting de stad naar de Vaci utca. Daar gingen we heen, omdat wij dachten dat wij daar nog nooit geweest waren. Maar wat bleek; wij waren daar echt al ontiegelijk vaak geweest. Maar goed; gaf niet! Het personeel wat ook mee was wist eigenlijk ook niet zo goed wat ze met de tijd aanmoesten, want tussen 13.00 en 14.30 stond er niets in de planning. Dus zodoende liepen we maar een beetje door de stad!

Toen het dan eindelijk 14.30 was konden we naar het restaurant om te gaan eten... We hadden allemaal erg veel trek, want het ontbijt was de laatste maaltijd geweest; aanvallen dus! Het was een lopend buffet met allerlei heerlijke Hongaarse gerechten. We konden dus heerlijk onze slag slaan. Na het eten werd er nog een speech gehouden en wilden ze graag proosten met champagne. Ach, goed dan... Hoewel wij (bijna) nooit alcohol drinken, toch maar dapper een glas champagne naar binnen gewerkt! Na nog een mooie groepsfoto gemaakt te hebben was het dan weer tijd om naar ‘huis' te gaan.

Afgelopen donderdag was het hier ‘Farsang', oftewel carnaval. 's Middags werd dit uitgebreid gevierd in de hal, en de bewoners genoten enorm. De meesten waren leuk verkleed, sommigen erg origineel! De ene was een taart, de ander een koning. Spiderman, bloem, ridder, astronaut, roodkapje, bruid, konijn, muzikant, cowboy enz. enz. enz. Eerlijk waar, de begeleiders zijn erg creatief geweest! Per groep werden ze naar voren geroepen en mochten ze zichzelf even showen!!!

Delaatste dag van ons verblijf in Orbottyan kregen wij het droevige bericht dat de jongste bewoner van het tehuis is overleden! Een meisje van 7 jaar, waar wij ook regelmatig mee gewerkt hebben.Ookin Orbottyan geldt dat de dood zo dichtbij is!

Na een tijd van werken, komt een tijd van ontspanning... En zodoende zijn wij deze week nog eventjes aan het ontspannen. Op dit moment zijn wij in Wenen waar wij woensdag nog zullen blijven. Hierna wij Praag nog met een kort bezoek vereren en op deze manier een week over onze terugreis doen. We hopen op een mooie week, waarin we even bij kunnen komen van het werk en het afscheid!!

Als laatst willen we nogmaals iedereen bedanken voor welke manier van meeleven dan ook. Kaarten, brieven, e- mails, sms-jes. Echt super leuk; en hartelijk bedankt. Wij vonden het erg fijn!!

Helaas ook dit keer geen foto´s, maar die houden jullie nog tegoed!!

Groetjes, Wilma en Karin

sponsorgeld

Jonápot kivanok míndenki,

Even ter info het volgende: Wij hopen ons werk hier nog ongeveer één maand te doen, waarna wij op 28 februari 2011 ons werk hopen te beëindigen. We zijn nu dus druk bezig met al de ‘voorbereidingen' voor ons afscheid, want ja; we kunnen natuurlijk niet zomaar weghollen:P. We hebben afgelopen week van de directrice gehoord dat zij ons door middel van een trip naar Boedapest wil bedanken. Tjo, waar hebben wij dat toch aan verdiend;-). Maar wel erg lief van d'r...

Zodoende kunnen wij natuurlijk niet achterblijven en zullen we een geschikt ‘afscheid' houden!!

Het grootste deel van het sponsorgeld heeft inmiddels ook een plekje gekregen. De directrice heeft te kennen gegeven dat ze een deel ervan willen gebruiken voor een nieuwe software voor het goed regelen van het medicijngebruik. Door middel van de nieuwe software kunnen ze de medicijnzaken overzichtelijker en duidelijker maken en voorkomt dat als het goed is een hoop fouten. Dit vinden wij wel een goed doel; een goed medicijngebruik vinden wij een goede basis van de zorg.

Het andere deel van het geld zullen ze gebruiken voor nieuw, steviger en mooier interieur binnen één van de mannenhuizen. Ook dit vinden wij een goed doel, omdat het interieur van deze mannenhuizen nu niet optimaal is. Wij hopen dat ze met dit geld voldoende stevig interieur kunnen kopen, zodat de sfeer wat huiselijker zal worden.

Beiden zijn wij van mening dat het geld op deze manier goed en nuttig gebruikt wordt. Wij hopen dat jullie als sponsors het hiermee eens zijn. Zo niet: laat het gerust weten hoor...

Verder hebben wij niet zo veel nieuws. Alles gaat hier zijn gangetje weer. Er ligt weer volop sneeuw en het is dus ook behoorlijk koud! Afgelopen week hebben wij met de bestaande activiteitenbegeleiding en enkele kinderen heerlijk gesleed in de sneeuw. Het was het idee van de bestaande activiteitenbegeleiding; en eerlijk gezegd vonden wij het een erg leuk idee;-).

Het gebruiken van de snoezelkamer valt nog steeds niet mee. De portier wil/kan op de een of andere manier ons niet altijd de sleutel meegeven. Erg jammer, want de bewoners vinden snoezelen zo heerlijk! En helaas begrijpen wij ook niet altijd wat de portier zegt, want zo goed spreken wij natuurlijk ook geen Hongaars...

Een hartelijke groet van Wilma en Karin

Weer terug in Hongarije

Csiastok meelezers,

Zo, 't is weer tijd voor een berichtje vanuit Hongarije:

Van 21 december tot 5 januari zijn wij in Nederland geweest. Het was fijn om weer even bij te praten met familie, vrienden enz. En het Nederlandse eten beviel ons ook erg:P. We konden weer met frisse moed de laatste twee maanden hier tegemoet gaan.Inmiddels zijn wij weer enkele weken hier aan het werk, en het bevalt ons goed. De bewoners (vooral degenen met hoog niveau) zijn blij ons weer te zien en eisen weer al onze aandacht op.

In deze paar weken die wij hier weer zijn hebben wij inmiddels ook weer bezoek gehad; Mart en Iet, super bedankt voor het gezellige weekend;-). We hebben onder andere een grote markt in een naastliggend dorp bezocht. Er wordt nog behoorlijk onhygiënisch te werk gegaan hier! Al het vlees ligt gewoon open en bloot in weer en wind en iedereen kan eraan zitten! Ach ja; wij hopen voor ze dat ze het verkopen! .

Met kerst hebben wij voor twee dorpbewoners een kerstpakket in elkaar gezet. Één man woont hier op het terrein al vier jaar in de kelder van een leegstaand gebouw. Hij heeft weinig geld, geen werk, geen familie, geen bezoek e.d. Hierbij heeft hij erge pijn aan zijn benen waardoor hij slecht loopt; wat dus ook de rede is dat hij niet aan werk kan komen, en ook niet meer in het dorp komt!! De tweede persoon is een vrouw (zij heeft ook een man en kind), kan zelf niet of maar nauwelijks rondkomen in de dagelijkse levensbehoefte; leeft zo sober mogelijk (dit betekend geen verwarming en geen warm water gebruiken. Als zij warm water nodig heeft kookt zij koud water; en wast zich daarmee!!) om de huur van haar huis laag te laten. Daarbij heeft zij ernstige problemen met haar gezondheid. Al met al ernstige gevallen. Ons werd gevraagd of wij wilden helpen door voor deze personen kerstpakketten te maken. Uiteraard hebben wij daarmee ingestemd, en zodoende is dat inmiddels gebeurd! Wij zijn blij dat wij op deze manier deze mensen een klein beetje hebben kunnen helpen.

De man in de kelder brengen wij ongeveer elke week een bezoek om gewoon wat te praten. Hij spreekt ook Engels, dus dat is weer iets makkelijker communiceren dan met Hongaars;-). Af en toe gaat hij met ons mee naar de supermarkt om wat inkopen voor zichzelf te doen. Dit koste hem veel moeite en energie; maar hij heeft het wel gewaardeerd. Hij is blij dat wij naar hem omkijken.

Maar wij zijn blij dat wij hem op deze manier kunnen helpen; voor ons is het een kleine moeite.

In de week van 17-23 januari was het Oecomenische week. De hele week wordt er elke dag in één kerk een kerkdienst gehouden. De ene keer van de babtisten, de andere keer van de gereformeerden, evangelischen of roomsen. Dinsdag 18 januari was er bij ons op de instelling een dienst. Enkele bewoners konden hier ook bij zijn. Een activiteitenbegeleidster had met de bewoners wat liederen ingestudeerd die zij tijdens de dienst mochten zingen. Het was een mooie dienst en fijn dat er ook bewoners bij konden zijn.

Goed; we houden het hier even bij...

De hartelijke groetjes van Wilma en Karin

Ps helaas kunnen we nog geen foto´s toevoegen ivm trage internetverbinding!

Winter

Beste lezers,

Voor alle feestdagen nog even wat info van onze kant... Dinsdag 21 december zijn we trouwens op Nederlandse bodem geland, om daar voor 2 weken te blijven :-) 5 Januari hopen we weer terug te vliegen.

We hebben inmiddels vooruitgang geboekt met ons werk:-). We mogen de snoezelkamer gebruiken; jaja, die hebben ze daar! Luxe he?? Ze zijn uiteraard niet zoals wij ze in Nederland gewend zijn met allerlei frutsels, lichten, bubbelbuizen, lichtsnoeren, projector, waterbedden enz. enz. Die in Hongarije bestaat uit een waterbed, een aantal bubbelbuizen met licht en een heuse luxe massagestoel! Dit alles is precies genoeg om samen met een muziekje heerlijk te kunnen ontspannen.

De snoezelkamer zit altijd op slot, wij hebben zelf geen sleutel. Maar helaas blijkt het nog niet mee te vallen om de sleutel te pakken te krijgen. De sleutel moet gehaald worden bij de portier, maar vijf van de zes keer is de sleutel er gewoonweg niet, of krijgen we hem niet mee :-( Dus zodoende hebben we er nog maar één keer gebruik van kunnen maken.Maar een troost; de twee clientengenoten er enorm van!

De winter is inmiddels ook flink begonnen. Het heeft behoorlijk gesneeuwd en we hebben ook al een flink sneeuwballengevecht met een client achter de rug. Het was helaas wel erg oneerlijk verdeeld; hij had een sneeuwschep en wij niet:-(. Het resultaat was dat wij flink ingezeept waren!! Ach ja;we hebben met z'n drieen weer pret gehad...

Veel bewoners hebben door de sneeuw ook weer een bezigheid. Ze zijn uren bezig om het pad op het terrein sneeuwvrij te maken. En hoe vervelend het ook is; wanneer het die nacht weer sneeuwd, moeten ze de volgende dag weer opnieuw beginnen!!

Goed, we houden het hier even bij. We gaan genieten van deze twee weken in Nederland... Hier ligt trouwens wel meer sneeuw dan in Hongarije!!! Dus dat wordt tijd voor flinke boswandelingen hier:P.

Groeten van Karin en Wilma

Opvolgers???

Beste mensen,

Super bedankt voor alle reacties e.d.! Erg leuk!!

Maarre.... we zijn nog op zoek naar opvolgers!! Iemand interesse gekregen???

Het is echt super mooi om hier te werken. Waarom het zo super is?? De bewoners hier zijn zo super blij met al de aandacht die ze krijgen... Ze waarderen de aandacht enorm!! Daarnaast is het natuurlijk super om de mensen hier te geven wat ze ook zo verdienen; liefde!! Dus eeeh, we horen het graag!!!

Groetjes

De dag van een bewoner

Beste mensen,

We mogen gelukkig nog steeds zeggen, dat het hier nog prima gaat. Het werk en het contact met de gehandicapten bevalt ons erg goed. De gehandicapten lijken ook blij te zijn met datgene wat wij met ze doen, dus dat is natuurlijk een positief punt! Inmiddels hebben we wat meer materiaal weten in te slaan, dus kunnen we meer ondernemen met de bewoners. Hoewel; het klei wat we hebben gekocht viel niet bij iedereen goed in de smaak. De een vond het stinken, en de ander vond het een vies gevoel, en de derde keek er alleen maar naar! Blijkbaar hebben ze dat nog niet zo vaak gezien. Maar dan kunnen wij ze mooi leren hoe het werkt;-). Op enkele groepen zijn de muren inmiddels ook wat versierd door kleurplaten, verftekeningen e.d. En wat we niet verwacht hadden gebeurd; ze laten de tekeningen hangen!!!

De dag van een bewoner!

Stel je eens voor dat jij hier een bewoner zou zijn, dan:

• - Is er geen verschil zijn tussen de dagen van de week; elke dag is precies hetzelfde, inclusief de weekenden.
• - Heb je de overige uren van de dag niets of weinig te doen.
• - Zou je misschien geluk hebben zodat je af en toe een activiteit aangeboden krijgt.
• - Zou je elke avond gelijk na het eten naar bed moeten.
• - En elke ochtend om 7 uur uit bed; er zal dus geen sprake zijn van uitslapen!!
• - Zou voor jou de nacht langer zijn dan de dag! Oftewel; het aantal uren dat je in bed ligt is meer dan dat je daaruit bent.

Om 7 uur beginnen de zusters met werken en worden de bewoners uit bed getrommeld. Hierop volgt om 8 uur het ontbijt, wat ongeveer een uur in beslag neemt.

De tijd van 9-12 is ‘vrije' tijd... De gehandicapten laag niveau doen niets, zittend in hun stoel of liggend in hun bed. Een enkeling krijgt een knuffel in zijn handen geduwd. Bewoners met iets hoger niveau zitten aan tafel of een beetje tv te kijken. De hoger niveau bewoners lopen rondjes, binnen of buiten. En een enkeling helpt met bijv. het gras maaien of (zoals in dit seizoen) blaadjes vegen. Voor sommigen geld dat ze in deze tijd een activiteit aangeboden krijgen; maar lang niet met allemaal! En voor de meesten is het dan ongeveer één uurtje in de week een activiteit; dat is niet echt veel dus...

Van 12.00 tot 13.00 is het tijd voor de lunch, voor sommigen gevolgd door een middagdut. De rest vervolgt het patroon van de ochtend, zittend in hun stoel of liggend in hun bed; tv kijkend of rondjes lopend.

Ongeveer 14.30 is het tijd voor het tussendoortje; fruit of een papje en af een toe ook een ‘lekkernij'; iets van een chocolaatje ofzo!! Mmmmmm... Hierna wordt vast begonnen met de eerste bewoners in hun pyjama te hijsen en de gehandicapten laag niveau worden alvast in bed gelegd, klaar voor de nacht.

17.00 is het tijd voor het avondeten. Bewoners die al in bed lagen, krijgen hun eten dus ook op bed. Bewoners die nog niet op bed lagen, eten gewoon aan tafel, maar worden na het eten (half 6 dus) in bed gelegd. De nacht is begonnen...

De nacht duurt voor deze bewoners van 17.30 tot 7.00; dat betekend dus 13,5 uur... Zouden ze echt slapen???

De bewoners die begeleid wonen op het terrein (een stuk of 20 dus), geld niet dezelfde bedtijd. Zij lopen na het avondeten soms nog op het terrein rond.

Voor deze mensen hier is dus elke dag hetzelfde; alles gebeurd precies op dezelfde tijd; inclusief het weekend! Uitslapen zit er voor hun niet in, en een avondje langer opblijven al helemaal niet!

Bezoek zorgt ook enigszins voor wat afleiding, maar dat komt er zelden of helemaal niet. Er zijn enkele bezoekers die ongeveer 1 x in de maand bezoek krijgen van familie. Nog minder bewoners krijgen 1 x in de week bezoek. Als het bezoek komt word de desbetreffende bewoner helemaal volgepropt met allemaal lekkere dingen... Daar is deze bewoner maar al te blij mee natuurlijk!

Inmiddels hebben we nog 2 x bezoek ontvangen. Erg gezellig uiteraard!

We hebben een weekend bezoek gehad van de broers van Karin. Zaterdag en maandag hebben we Boedapest een bezoek gebracht. En bij het bezoek aan Boedapest, hoort natuurlijk ook een bezoek aan een badhuis, dus dat hebben we gelijk ook maar even gedaan! Daarnaast hebben we nog andere ‘hoogtepunten' van Boedapest bekeken. We zijn van hot naar her gelopen, om maar zo veel mogelijk te kunnen zien... Zaterdag hadden we de dag afgerond met een schitterende boottocht over de Donau, echt de moeite waard. En maandag hebben we heerlijk de hele middag gerelaxt in het badhuis.

Zodoende hebben we heerlijk kunnen ontspannen; en konden we die dinsdag erna weer vol frisse moed aan de slag met ons werk! Jongens; bedankt ;-)

Afgelopen week zijn de ouders van Karin langs geweest. En natuurlijk hebben we ook met hun een dag in Boedapest rondgestruind! Ook jullie bedankt voor jullie komst J

Enkele weken terug hadden enkele activiteitenbegeleiders een geweldig uurtje georganiseerd in de hal, voor de bewoners. Meerdere bewoners voerden samen met een activiteitenbegeleider een stukje op. Dit liep uiteen van een liedje zingen tot het doen van een toverkunstje: abracadaba, daar was de grote bal;-). Afsluitend hierop werden nog enkele liederen gezongen; de bewoners genoten zichtbaar. Het was echt een groot succes. Zoiets zouden ze vaker moeten organiseren!!

Zoals misschien al wel gezien was zijn de foto´s op de weblog inmiddels toegevoegd...

Als laatste willen we iedereen nog bedanken voor de mailtjes, kaarten e.d. Het meeleven doet ons goed J...

Groetjes van Wilma en Karin

Onze werkzaamheden

Csiastok lezers,

Wat gaat de tijd toch hard zeg; we hebben inmiddels al weer 4 werkweken achter de rug. En de cliënten zijn nog steeds erg enthousiast over ons! Inmiddels kunnen we kleine delen van hun verhalen begrijpen, hoewel er nog ontzettend veel onbegrijpelijk is. Maar als het gaat om een basis gesprek, over de dagelijkse dingen, dan is het nog wel te doen. En soms zeggen we gewoon ja, als we denken dat het antwoord ja moet zijn! Of nee, als we denken dat het antwoord nee moet zijn! Maar dat gaat ongetwijfeld een keer fout. Zo werkt het ook een beetje met de collega's. Soms reageren we, wanneer zij het één en ander vertellen of uitleggen maar met ja of nee, in de hoop dat het goed geantwoord is! Het is toch vrij logisch dat we nog niet alles begrijpen??

Zoals al bekend was wonen hier ongeveer 175 gehandicapten van kind tot zo ongeveer bejaarden. En de niveau's de gehandicapten wisselt ook van zeer ernstig gehandicapt tot vrij hoog niveau.

Er zijn 4 gebouwen waar de cliënten in onderverdeeld zijn. In gebouw 1; het hoofdgebouw zijn 8 groepen. 2 groepen met kinderen, 2 groepen met zwaar gehandicapten, 1 meisjes groep en 1 vrouwen groep, 2 groepen met cliënten met een redelijk niveau (met deze cliënten kun je meestal wel praten, en ze begrijpen ook best veel). Gebouw 2 is het mannenhuis. Daar wonen echt onwijs veel mannen en daarnaast ook nog 1 vrouwengroep. Gebouw 3 en gebouw 4 zijn begeleid wonen huisjes die bestaan uit ongeveer 8 & 14 mannen. De meeste activiteiten doen wij in Gebouw 1; het hoofdgebouw.

Wat ons werk betreft is er wel vooruitgang geboekt gelukkig. Er zijn momenten waarop we nog met de bestaande activiteitenbegeleiding mee lopen, en daar kunnen wij niet zo veel doen; wat natuurlijk erg jammer is. Maar daarnaast hebben wij ook veel tijd om zelf aan de slag te gaan met de cliënten op de groepen, wat wel erg leuk is. Het is nu nog een beetje zoeken naar wat iedere groep leuk vind en wat ze kunnen, maar een beetje zingen vinden ze vaak ook al erg leuk! De kleine dingen doen het hem hier vaak al! We moeten ook nog even zoeken of ze hier überhaupt wel geschikt materiaal hebben om iets mee te doen! Wij hebben zelf wel het één en ander, dus dat scheelt! Afgelopen week zijn we op verschillende groepen met puzzels, memorie, domino en kleurtjes aan de slag gegaan. De cliënten hadden het erg naar hun zin; 'morgen weer'? was de vraag! Zoiets doet ons goed en doet ons weer voelen dat we toch worden gewaardeerd en geeft ons weer moed om door te gaan!

De cliënten met een wat hoger niveau zijn ook reuze blij als je even wat tijd voor ze vrij maakt d.m.v. een praatje. Zo'n ‘praatje' gaat uiteraard wel gebrekkig, maar zelfs met een gebrekkig praatje zijn ze tevreden. Het gaat vaak gepaard met wild gebaar met handen en voeten, over wat gegeten is, wat gedaan wordt enz. En zo leren ze ons ook nog eens Hongaarse woorden aan, en wij leren hen Nederlandse woorden aan. Ze zijn o zo leergierig, hoewel het natuurlijk voor geen meter klinkt. Maar zo geldt het natuurlijk ook voor het Hongaars wat wij proberen uit te spreken;-)

Nu het nog lekker weer is zijn we veel aan het wandelen met de cliënten. Onder het genot van Nederlandse liedjes genieten, zowel laag niveau als hoog niveau cliënten, hier enorm van. Verder hebben de meeste laag niveau cliënten inmiddels van ons een heerlijke massage met bodylotion gehad! Niet dat wij dat zo goed kunnen, maar dat vinden ze vast niet erg!

Ook helpen we nog met het eten geven op 2 groepen. Naarmate we de cliënten beter leren kennen wordt het steeds leuker om te doen! En we kunnen ook steeds meer Hongaarse woorden, dus kunnen we ook steeds meer tegen de cliënten vertellen tijdens het etenJ. We vinden het fijn om de zusters op deze manier een handje te kunnen helpen. Hoewel ze in onze ogen soms erg onpraktisch werken, schijnen sommigen het praktisch te vinden om 2 cliënten tegelijk eten te geven. Hierbij geven ze eerst de ene cliënt 4 happen, zetten dat bord weg, pakken het bord van de andere cliënt en geven deze 4 happen en zo gaat dat door. Op deze manier verliezen ze toch tijd door steeds de bordjes om te moeten wisselen?! Zij zijn ongeveer net zo lang bezig met 2 cliënten tegelijk als wij ook met 2 cliënten om de beurt... Dus ja; wat bereiken ze er nu mee? Alleen maar dat de cliënt geen persoonlijke aandacht krijgt en boos wordt omdat hij na 4 happen niet door kan eten maar moet wachten tot de volgende cliënt 4 happen op heeft!! Ach; sommige dingen zullen we waarschijnlijk nooit begrijpen...

Controle hebben ze hier lijkbaar ook!! En dat gaat er nogal hectisch aan toe hier. Alles werd snel op orde gemaakt; de tv's afgestoft, zodra een slab vies was kreeg de cliënt gelijk een schone (na flink hoesten en wat slijm kreeg de cliënt dus weer een schone!), zusters en wij moesten opeens met een schort om eten gaan geven, terwijl daar nooit sprake van was. Allerlei aftekenlijsten werden van de muur getrokken -> geen idee waarom, want volgens ons zijn aftekenlijsten juist positief, maar blijkbaar niet! Het was zo lachwekkend allemaal, maar het was natuurlijk een serieuze zaak; en toen liepen wij ook nog eens in de weg! Soms valt het ook niet mee; twee vrijwillige meiden in het tehuis:P

Inmiddels hebben we ons eerste Nederlandse bezoek ontvangen; de ouders van Wilma. Fijn om weer eens het één en ander te kunnen bespreken met Nederlandse mensen! En vooral het Nederlandse voedsel wat zij hadden meegenomen valt bij ons goed in de smaak J.

We moeten er wel bij zeggen dat het Hongaarse voedsel al aardig begint te wennen. Er zijn wel maaltijden die absoluut niet lekker zijn, maar daar kijken we maar niet naar! We hebben in de tijd dat we hier zijn nog maar één maaltijd 2 x gegeten... Origineel zijn ze dus wel hier. Ze gebruiken wel veel dezelfde ingrediënten, maar toch krijgen ze het voor elkaar om het er anders uit te laten zien en anders te laten smaken...

Inmiddels is de herfst al flink gevorderd. Voordat we in de gaten hadden dat het herfst was, vielen de bladeren al van de bomen. Het proces lijkt hier dus anders te gaan dan in Nederland. Daar de bladeren in Nederland eerst uitgebreid een andere kleur krijgen, vallen ze hier al voordat ze een echte herfstkleuren hebben aangenomen. Opeens is het herfst... Dus opeens ligt de hele grond bedekt met blaadjes... En op het terrein worden die blaadjes netjes opgeveegd door enkele cliënten. En met dat werk zijn ze wel een paar dagen zoet! Fijn dat sommige cliënten zichzelf op deze manier kunnen bezig houden!!

Het is herfst, dus hoogste tijd voor de mutsen (zo denken de Hongaren). Ze lopen hier al vrij vroeg met mutsen en sjalen op; dat is de cultuur hier. Vooral kinderen moeten echt wel een muts op! Als je nu je kind geen muts op doet, wordt je raar aangekeken...

Er waren enkelen die ernaar vroegen hoe ‘christelijk' het tehuis is. Er wordt hier 2 keer per dag een soort meditatie gehouden voor de cliënten. Hier wordt niet veel gebruik van gemaakt; misschien ook omdat er niemand is die de cliënten ervoor motiveert. Er gaat een dominee voor (de instellingdominee), maar volgens ons heeft hij verder geen persoonlijke contacten met de cliënten en hij komt ook niet op de groepen. Daarnaast wordt op enkele groepen gebeden voor het eten. Enkele collega's spelen en zingen af en toe met de gitaar christelijke liedjes met de cliënten. In het mannenhuis wordt met de cliënten christelijke liederen gezongen en af en toe een Bijbelverhaal verteld. Zodoende...

In verband met beperkt internet mogelijk gaat het met de foto's helaas niet lukken. Dus jullie zullen nog langer geduld moeten hebben! Sorry!!!!

Groeten
Wilma en Karin