Beste lezers,

Zo, na onze werkperiode hier nog even een bericht. Achteraf gezien is de tijd omgevlogen en het afscheid nemen is nu realiteit! We hebben na onze korte periode thuis, nog een fijne en mooie tijd gehad hier. De bewoners waren weer erg blij met ons; en is het dus erg jammer dat we weer weggaan! De laatste week was een week van afscheid nemen; helemaal niet leuk natuurlijk! Voor elke groep hebben we een poster gemaakt met daarop de foto's van de bewoners van die groep. Hier waren ze erg blij mee, en ze reageerden enthousiast! Daarnaast hebben we voor elke groep nog een cadeautje gekocht (denk aan cd, knuffels enz.), wat uiteraard ook goed in de smaak viel. En natuurlijk nog wat lekkers voor de bewoners... mmmm!

De laatste ´werkdag´ werden wij nog uitbundig bedankt! Geheel onverwachts voor ons, maar wel erg leuk. ´s ochtends was er disco in de hal, waar wij eigenlijk nooit heengaan. Dit keer gingen wij er even naartoe om een activiteitenbegeleidster gedag te zeggen en te bedanken. Gelijk werden we aan ons jasje getrokken dat we maar even moesten blijven en wachten tot desbetreffende persoon weer terug was. Gelijk hadden we natuurlijk een naar voorgevoel dat we flink in de kijkers gezet zouden worden. Het wachten duurde erg lang;-), maar na een kwartier werd de harde muziek stop gezet en begonnen er twee gitaar te spelen. Met heel de groep werden er wat liederen gezongen; en wij waren nog steeds aan het wachten:P. Uiteindelijk kwamen de activiteitenbegeleiders naar ons toe en begonnen een speech waarin ze ons bedankten voor het werk en wilden ze ons nog wat liederen toezingen; erg mooi! Na het zingen kwam er nog een speech door een bewoner en kregen we beiden een superleuk fotoboek met foto's van enkele bewoners en gebeurtenissen! Echt heel erg leuk. En toen was het tijd om te zoenen!! In Hongarije is het de gewoonte om twee zoenen te geven, maar één ab'er drong iedereen erop aan om er drie te geven, aangezien dat in Nederland de gewoonte is. Dus zodoende, konden wij gewoon onze gewoonte aanhouden, en iedereen drie zoenen gevenJ.

Het ‘probleem' met de snoezelkamer was trouwens opgelost, dus de laatste weken konden wij nog fijn snoezelen. De sleutel kregen wij vrijwel altijd vlekkeloos mee. Helaas is het werkelijkheid geworden dat wij waar geen problemen zijn zelf problemen maken. Wij hebben namelijk een schitterende lichtbuis omgegooidL. Er zat flink wat water in, dus de hele vloer was een zwembad... Daar stonden we met ons goeie gedrag! Natuurlijk: degene die over de snoezelkamer gaat schrok er wel van; heel begrijpelijk! Maar stelde ons gerust door te zeggen dat als wij het niet gedaan hadden iemand anders het wel gedaan had. Ja; dat zal dan wel zo zijn!

17 februari hebben wij de ´trip´ naar Boedapest gehad. Er gingen nog zes andere personeelsleden van de instelling mee. Het was een leuke dag geweest, hoewel we op het moment zelf niet altijd konden genieten; we verstonden de taal niet en begrepen dus ook hun grapjes niet. We werden met het ‘busje van de instelling' vervoerd en kwamen allereerst aan bij het Parlement. Aangezien we een beetje vroeg waren kregen we eerst nog een soort rondleiding in de omgeving van het Parlement. Één collega vertaalde bijna alles wat gezegd werd voor ons in het Engels, erg lief uiteraard! Ook tijdens de rondleiding in het Parlement werd voor ons alles door hem vertaald. Het Parlement was erg mooi vanbinnen; degenen die er geweest zijn kunnen er vast over meepraten:P. Na het bezoek aan het Parlement gingen we richting de stad naar de Vaci utca. Daar gingen we heen, omdat wij dachten dat wij daar nog nooit geweest waren. Maar wat bleek; wij waren daar echt al ontiegelijk vaak geweest. Maar goed; gaf niet! Het personeel wat ook mee was wist eigenlijk ook niet zo goed wat ze met de tijd aanmoesten, want tussen 13.00 en 14.30 stond er niets in de planning. Dus zodoende liepen we maar een beetje door de stad!

Toen het dan eindelijk 14.30 was konden we naar het restaurant om te gaan eten... We hadden allemaal erg veel trek, want het ontbijt was de laatste maaltijd geweest; aanvallen dus! Het was een lopend buffet met allerlei heerlijke Hongaarse gerechten. We konden dus heerlijk onze slag slaan. Na het eten werd er nog een speech gehouden en wilden ze graag proosten met champagne. Ach, goed dan... Hoewel wij (bijna) nooit alcohol drinken, toch maar dapper een glas champagne naar binnen gewerkt! Na nog een mooie groepsfoto gemaakt te hebben was het dan weer tijd om naar ‘huis' te gaan.

Afgelopen donderdag was het hier ‘Farsang', oftewel carnaval. 's Middags werd dit uitgebreid gevierd in de hal, en de bewoners genoten enorm. De meesten waren leuk verkleed, sommigen erg origineel! De ene was een taart, de ander een koning. Spiderman, bloem, ridder, astronaut, roodkapje, bruid, konijn, muzikant, cowboy enz. enz. enz. Eerlijk waar, de begeleiders zijn erg creatief geweest! Per groep werden ze naar voren geroepen en mochten ze zichzelf even showen!!!

Delaatste dag van ons verblijf in Orbottyan kregen wij het droevige bericht dat de jongste bewoner van het tehuis is overleden! Een meisje van 7 jaar, waar wij ook regelmatig mee gewerkt hebben.Ookin Orbottyan geldt dat de dood zo dichtbij is!

Na een tijd van werken, komt een tijd van ontspanning... En zodoende zijn wij deze week nog eventjes aan het ontspannen. Op dit moment zijn wij in Wenen waar wij woensdag nog zullen blijven. Hierna wij Praag nog met een kort bezoek vereren en op deze manier een week over onze terugreis doen. We hopen op een mooie week, waarin we even bij kunnen komen van het werk en het afscheid!!

Als laatst willen we nogmaals iedereen bedanken voor welke manier van meeleven dan ook. Kaarten, brieven, e- mails, sms-jes. Echt super leuk; en hartelijk bedankt. Wij vonden het erg fijn!!

Helaas ook dit keer geen foto´s, maar die houden jullie nog tegoed!!

Groetjes, Wilma en Karin